Władysław II Opolczyk urodził się pomiędzy 1326 a 1330 r. w Opolu. Był najstarszym synem księcia opolskiego Bolka II i Elżbiety świdnickiej, wnuczki Władysława Łokietka. Jeszcze za życia ojca Władysław wyjechał na Węgry, by tam zdobyć obycie i doświadczenie polityczne. Po śmierci Bolka II w 1356 r. Władysław został władcą niewielkiego księstwa opolskiego poddanego zwierzchnictwu czeskiemu. Karierę polityczną rozpoczął w połowie lat sześćdziesiątych XIV w. u boku króla węgierskiego Ludwika Andegaweńskiego. Na początku 1367 r. Ludwik mianował Władysława palatynem, co uczyniło księcia opolskiego najważniejszym po królu człowiekiem w państwie.

Ponieważ w rodowym zamku na Ostrówku mieszkał brat księcia, Bolko z rodziną, Władysław postanowił wybudować dla siebie nową siedzibę. Tak to z jego inicjatywy i za jego pieniądze stanął na opolskiej „górce” zamek zwany wówczas „nowym”, a później „górnym”. Książę zadbał także o sąsiadujących z zamkiem dominikanów, dla których wybudowano murowany kościół i nowe zabudowania klasztorne. To dzięki niemu na opolskim Rynku stanął ratusz. Prawdopodobnie to za jego pieniądze powstały w kościele franciszkanów nagrobki jego ojca i dziada, wykonane w warsztacie mistrzów Parlerów z Pragi. 

Władysław należał do najbardziej hojnych fundatorów swoich czasów. Największą sławę zapewniła mu fundacja klasztoru paulinów na Jasnej Górze.

Książę miał dwie żony, z którymi doczekał się wyłącznie córek. Zmarł 8 lub 18 maja 1401 r. w Opolu. Został pochowany pod kaplicą św. Anny w kościele świętej Trójcy przy klasztorze franciszkanów w Opolu.

Prezentowane dokumenty pochodzą z zespołu Akta miasta Opola (sygn. 2, 4, 5, 6)