Naczelne Dowództwo Wojsk Sprzymierzonych powołano w styczniu 1920 roku. Wraz z podległymi oddziałami wojskowymi miało wesprzeć działania Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej
i Plebiscytowej. Powołano je dla uspokojenia nastrojów na terenach plebiscytowych.

Na czele Naczelnego Dowództwa stał francuski gen. Jules Gratier, a następnie gen. Stanisław Naulin. Dowództwo podporządkowane było, stojącemu na czele Międzysojuszniczej Komisji Rządzącej i Plebiscytowej, gen. Henriemu Le Rondowi oraz Naczelnemu Dowództwu Wojsk Sojuszniczych w Paryżu na czele z marsz. Ferdynandem Fochem.

Siedziba Dowództwa znajdowała się w Gliwicach,
a podporządkowane mu były oddziały francuskie, włoskie
i brytyjskie.

Główne siły wojskowe skupione były w dwóch rejonach – w Opolu oraz w Gliwicach.

Naczelne Dowództwo Wojsk Sprzymierzonych opuściło Opole 10 lipca 1922 roku wraz z ostatnimi oddziałami wojsk francuskich.

Ilustracja przedstawia pieczątkę z dokumentów Naczelnego Dowództwa Wojsk Sprzymierzonych na Górnym Śląsku w Opolu, spisanych w języku francuskim, włoskim, niemieckim, angielskim
i polskim, przechowywanych w opolskim Archiwum.