NASZE ODKRYCIA

Cech bednarzy


Cechy były to instytucje zrzeszające rzemieślników danej specjalności. W swojej działalności spełniały szereg funkcji: od organizacyjnych (ochrona przywileju wyłączności uprawiania rzemiosła, ujednolicenie zasad pracy i płacy, jakości wyrobów i ich cen, kształcenia rzemieślniczego, a także obrona przed nieuczciwą konkurencją) po reprezentacyjne (uczestnictwo w celebracjach miejskich i kościelnych).

 

Obowiązkiem cechu było stawanie w obronie miasta w przypadku zagrożenia wojennego lub klęsk żywiołowych. Każdemu z cechów podlegał określony odcinek murów miejskich, często z basztą obronną. Rzemieślnicy utrzymywali zbrojownię, w której gromadzono broń na wypadek wojny, oraz kształcili swoje umiejętności strzeleckie w ramach tzw. bractw kurkowych.

 

W funkcjonowaniu i obyczajowości cechowej zwraca uwagę ścisłe powiązanie z religią i Kościołem. Wszelkie uroczystości kościelne gromadziły rzemieślników występujących obowiązkowo pod swoimi sztandarami cechowymi. Poszczególne cechy obierały sobie świętego patrona, którego czciły poprzez celebrowanie jego święta.

 

Władze cechu stanowili dwaj tzw. „starsi cechowi”, mistrzowie o nieposzlakowanej opinii. Inni mistrzowie wchodzili w skład zgromadzenia cechowego, które obradowało raz na kwartał i podejmowało decyzje we wszelkich sprawach związanych z cechem. Niższą warstwę rzemieślników stanowili czeladnicy, którzy pracowali na rzecz mistrza, ale byli już opłacani i mieli szanse przystąpienia do egzaminu mistrzowskiego. Najmłodsi i najmniej znaczący byli uczniowie, których mistrz przyjmował na płatną naukę i wykorzystywał głównie do prac służebnych.

 

Na ilustracji pieczęć cechu bednarzy opolskich z zasobu naszego archiwum.